بسکه نیرنگ قدح چیده ست در اندیشه ام

می کند طاووس فریاد از شکست شیشه ام

تخم عجزم در زمین ناامیدی کشته اند

ناله می بالد به رنگ تار ساز از ریشه ام

یک نفس در سینه ام بی شور سودای تو نیست

می کندتا خارو خس چون شیر تب در بیشه ام

کسب دردی تا نگردد دستگاه مدعا

نیست ممکن رفع بیکاری به چندین پیشه ام

قصهٔ فرهاد من نشنیده می باید شمرد

سرمهٔ جوهر نهان دارد صدای تیشه ام

مزرعم آفت کمین شوخی نشو و نماست

چون نفس می سوزد آخر از دویدن ریشه ام

بس که اسباب تعلقهای من وارستگی است

بی گره خیزد به رنگ ناله نی از بیشه ام

آنقدرها لفظم از معنی ندارد امتیاز

در لطافت محو شد فرق پری از شیشه ام

بیدل آب گوهر از تشویش امواج منست

با دل نفسرده فارغ از هزار اندیشه ام